Yaylalarda Tırpanın Yerini Benzinli Motorlar Aldı

Eskiden yaylalarda çayır biçmenin sesi tırpandan, yani bizim tabirimizle “kerentiden” gelirdi. Sabahın ilk ışıklarıyla beraber çayırlığa inilir, tırpanın çıkardığı o tok ve ritmik ses dağlara yankı olurdu. Bu ses, aslında emeğin, sabrın ve doğayla uyum içinde yaşamanın müziğiydi.

Bugün ise yaylalarda bambaşka bir ses var: Benzinli motorların gürültüsü. Birkaç dakikada dönüm dönüm çayır biçiliyor. Elbette iş kolay, zahmet az… Ama o alın teriyle biçilen çayırların tadı, sabahın sessizliğinde sallanan tırpanın ahengi artık yok.

Fındık bahçelerinde de, yaylalarda da artık makineler hakim. Köylü, daha az yoruluyor ama aynı zamanda emeğin öğrettiği sabrı da unutuyor. Eskiden tırpanla çayır biçmek, sadece iş değil; aynı zamanda bir terbiyeydi. Bileğini güçlendirir, sabrını sınar, doğayla uyum içinde olmayı öğretirdi.

Bugün torunlarımız kerentiyi eline alsa belki nasıl tutulacağını bile bilmeyecek. Onlara yalnızca benzinli motorları göstereceğiz. İşimiz kolaylaştı, buna itiraz yok; ama kolay olana çabuk alıştık, emeğin ve alın terinin değerini unuttuk. İşte bizim öz eleştirimiz de burada: Teknolojiye yenik düşerken kültürümüzü, köy hayatımızı ve emeğin ruhunu da kaybettik.

Belki yeniden tırpanla çayır biçemeyiz ama hiç değilse o günleri, o emeği ve o sesleri hatırlamalıyız. Çünkü makineler işleri halleder, ama insana sabrı, alın terini ve doğaya saygıyı asla öğretemez.