Sahil, Tekneler ve Biz

Ne de olsa Sürmene… Yıllardır aynı yerinde, aynı bakış açısıyla devam ediyor hayat burada. Değişim dediğimiz şey bir türlü uğramıyor ya da biz fark edemiyoruz. Sahil şeridi, belki de en çok yüzünü yenileyen yer oldu. Bir nebze de olsa canlanıyor, ışıklar yanıyor, sosyal tesislerde bardakların şıngırtısı duyuluyor karafan mutfak da balık ekmek kokusu yayılıyor. Ama bu canlılığın kalıcı olup olmayacağını yine zaman gösterecek.

1 Eylül’le birlikte balıkçı tekneleri yeniden rızık telaşına düştü. Kimi hamsinin, kimi palamutun, kimi de nasibine ne düşerse onun peşinde. Sürmene sahilinde, Sosyal Tesislerin tam karşısında denize açılan o küçük büyük tekneler, aslında hepimizin hayatına ayrı bir anlam katıyor. Birileri muhabbet eşliğinde çayını yudumlarken, bir başkası gözlerini denize dikmiş; “Acaba bugün hangi balık çıktı?” diye içinden geçiriyor.

Ama işin bir de öteki yüzü var. Biz bu sahile sadece bakıyoruz. Elimizde telefon, dilimizde eleştiri… Hep başkalarını konuşuyoruz. Oysa asıl eksiklik, kendimizi eleştirmeyi unutmamız. Ben de yıllardır Sürmene’nin haberini yapan, yazısını yazan biri olarak itiraf etmeliyim ki; çoğu zaman aynı şeyleri tekrarlayıp durmuşum. Belki de bu yüzden Sürmene yıllardır aynı kalmış gibi geliyor.

Sahil değişiyor, deniz aynı deniz. Tekneler avlanıyor, insanlar çayını içiyor, biz de yazıyoruz. Fakat asıl değişmesi gereken biziz. Eğer biz düşüncelerimizde, hayallerimizde biraz yenilik yapmazsak, sahil de tekneler de sadece seyirlik bir manzara olarak kalacak.

Kendi adıma söylüyorum: Daha çok çalışmalı, daha çok üretmeli ve eleştirirken kendimizi de içine katmalıyız. Belki o zaman Sürmene sadece yıllardır aynı kalan değil, yıllardır üzerine bir şeyler koyan bir yer olur.