Eski Bayramların Tadı Kalmadı

Bayram geldi… Ama ne bayram eski bayram, ne çocuklar eski çocuk, ne de bizler o eski biziz artık.

Eskiden Kurban Bayramı denince içimizi bir sevinç kaplardı. Evdeki en küçük çocukla en yaşlı büyüğümüz sabah erkenden bayram namazına giderdi. O yolculuk bile bir hatıraydı; dedenin ağır adımlarına uyan küçük adımlar, soğuk sabahın sessizliğinde atılırdı. Namaz sonrası camiden çıkılır çıkılmaz, ilk durak mezarlık olurdu. Sessiz dualar edilir, bir Fatiha okunur, ardından hayatta olan büyüklerimizin elleri öpülürdü.

Ve sonra kurban telaşı… Ailecek bir araya gelinirdi. Herkesin bir görevi vardı. Kimisi ip taşırdı, kimisi etleri bölüştürür, kimisi evin avlusunda sofrayı kurardı. Bu, sadece bir ibadet değil; aynı zamanda dayanışmanın, paylaşmanın, birlik olmanın adıydı.

Çocuklar içinse bayram, bambaşka bir heyecandı. Mahallede bayram ziyaretine çıkılır, kapı kapı gezilir, büyüklerin elleri öpülür, şekerler toplanır, bazen harçlıklar alınırdı. O küçük poşetlerdeki şekerler bile birer mutluluktu.

Köylerde, mahallelerde en büyük evde toplanılırdı. Kardeşler, çocuklar, torunlar... Herkes aynı sofrada, aynı duyguda buluşurdu. Bayram, bir araya gelmenin en güzel bahanesiydi.

Ama şimdi ne o büyük sofralar kaldı, ne o ziyaretler. Telefonla “Bayramınız kutlu olsun” demekle geçiyor çoğu. Çocuklar şeker toplamak yerine ekranlara bakıyor, büyüklere gitmek yerine sanal ortamlarda dolaşıyor. Bayram sadece takvimdeki bir gün olmuş, içi boşalmış bir gelenek gibi.

Oysa bayram, hatırlamak ve hatırlanmak içindi. Sevgiyle sarılmak, dargınlıkları unutmak, bir arada olmanın kıymetini bilmek içindi.

Eski bayramların tadı kalmadı belki ama o tadı hatırlayanlar oldukça, yeniden yaşatmak mümkün.