Bir Evin Sessiz Çığlığı

Bazı evler vardır, kapıları kapanınca da yaşamaya devam eder.

İşte tam karşımızda duran bu eski yapı da onlardan biri. Zamanın dişleriyle kemirdiği, rüzgarla, yağmurla, unutulmuşlukla yoğrulmuş bir ev. Çatısı sarkmış, duvarları sarmaşıkların merhametine kalmış, penceresinde asılı duran yarım bir kepenk gibi: Bitmemiş bir hikâye anlatıyor bize.

Bu evin duvarlarında kim bilir kimlerin gülüşleri yankılandı? Belki bir çocuk, o küçük pencereden sabaha uyanırken rüyalarını anlatıyordu. Belki bir baba, akşam sofralarına dönerken yorgun ama umut dolu adımlar atıyordu taş basamaklardan.

Şimdi her şey sessiz.

Toprak kokusu, ıslak tahtaların iniltileri ve yabani otların fısıltısı... Hepsi bir araya gelmiş, terk edilmişliğin ağıtını söylüyor.

Bazen düşünüyorum: Bir yerler yıkıldığında sadece taşlar mı dökülür? Yoksa anılar mı toz olur havaya?

Bu ev yalnızca bir yapı değil.

Bize unuttuğumuz şeyleri hatırlatıyor:

Bir zamanlar ne kadar "birlikte" olduğumuzu.

Ne kadar küçük şeylerle mutlu olabildiğimizi.

Ve zamanla her şeyin, en sağlam sandıklarımızın bile, nasıl da eriyip gittiğini.

Belki bir gün birileri gelir, bu evi onarır.

Belki de doğa, son kalan izlerini de yavaşça siler.

Ama bir köşe yazarı olarak biliyorum ki:

Bazı evler, yıkılsa da kalbimizde hep ayakta kalır.